Mijn dochter lijdt al 7 jaar aan Anorexia
Mijn dochter Janine lijdt al 7 jaar aan Anorexia Nervosa. Janine ging van de lagere school af. Ze ging naar het VMBO. Ze werd steeds magerder. Wij als ouders zagen dat niet. Ze zei wel vaak met avond eten van "hier ben ik ook niet meer gek op" Ze zei dan dat ze het niet lustte.
Op het laatst had zij telkens de kaak uit de kom. Ik vroeg mij zelf af hoe dat kon. Ze moest telkens huilen. Toen heb ik de huisarts maar gebeld. De huisarts zei van dat kan met gapen gebeuren maar dat komt vanzelf wel weer goed. Op dat moment nam een leraar van haar school contact met ons op.
Hij zei van ‘'kan ik vanmiddag even bij u langs komen? Janine zit met een probleem en dat durf ze jullie niet te vertellen." Ik dacht telkens wat zal er met mijn dochter zijn? Even later kwam Janine met haar leraar bij ons thuis. De Mentor zei tegen haar ‘' Vertel maar wat er aan de hand is'' Zij vertelde mam/ pap ik kan niet eten.
Ik belde de huisarts en kon direct met haar langskomen. Ze werd direct doorgestuurd naar een kinderarts in het ziekenhuis. Daar werd ze onderzocht. Er werd vastgesteld dat ze Anorexia Nervosa had. De kinderarts deed haar trui omhoog en ik wist niet wat ik zag, het was vreselijk!
Toen ik mijn dochter daar zag moest ik huilen: ze was zo mager! Ze werd gelijk de volgende dag opgenomen. Eigenlijk wilden ze haar dezelfde dag al opnemen, maar ik vroeg aan de kinderarts of het de volgende dag kon, omdat haar zusje jarig was.
Zij heeft 3 maanden in het ziekenhuis gelegen. Zij kreeg daar sondevoeding, maar dat slangetje trok ze er telkens uit. Haar gewicht daalde, daalde en bleef maar dalen. Ze zat zo laag in haar gewicht, het was kantje boord met haar.
De dokter vertelde aan ons van dit gaat niet goed het was erop of eronder. Met andere woorden: leven of dood.
Het leek wel of mijn tranen niet op konden raken! Even later hadden we contact met een maatschappelijk werkster: ze kwam bij ons in huis praten. Wij konden heel erg goed met haar praten. Ik weet nog heel goed dat ze zei ‘'Jullie zijn nu met z'n vieren maar, er kan ook een tijd komen dat je met z'n drieën verder moet''
Dat deed ons enorm veel pijn. We waren ontzettend verdrietig we voelden ons in één woord machteloos! Telkens als ik bij Janine op bezoek kwam reageerde ze heel boos en depressief. Ze zei vaak ‘'Je bent mijn moeder niet meer, ga weg!!''
Ik was vaak verdrietig door deze woorden die ze tegen me zei. Dus wat deed ik, ik gaf mezelf alles en overal de schuld van. De kilo's vlogen bij mij er ook af, alleen door die spanning en de stress.
In het begin van de opname werd ik erg onder druk gezet. Ze belde me op en ze zei dan van: ‘'Neem morgen een zak Engelse drop mee''. Als ik dat niet deed mocht ik niet bij haar komen. Vaak verwoorde ze het in: ‘'donder maar op je bent mijn moeder niet meer''. Het deed vreselijk veel pijn wanneer ze dat zei. Omdat je er voor je kind wil zijn. Van de begeleiding mocht ik geen zak snoep mee nemen, omdat ze het toch weer uitbraakte!
Na 1,5 maand tijdens haar opname in het ziekenhuis at ze helemaal niks meer. Alleen de sonde ging door haar lichaam ‘'Althans dat dachten we''
Na die 3 maanden in het ziekenhuis ging het zo slecht met haar, dat ze met spoed werd opgenomen in de Ruyterstee te Smilde. Ze is 3 maanden in de Ruyterstee geweest. Ze mocht in het begin van de opname niet lopen, ze zat in een rolstoel, want ze had bedrust. Maandagavond mocht ze ons altijd een kwartiertje bellen. Als ouders zijnde mochten we haar donderdag een kwartiertje bellen.
Wij mochten in het begin alleen zondagmiddag langskomen van 3 tot 5 uur. Toen het wat beter ging met haar gewicht mocht Janine een dagje naar huis. 's Avond moest ze dan weer terug. Als het nog wat beter ging mocht zij een dag en een nacht thuis blijven!
Dat vond ik enorm prettig. Omdat je in die periode heel erg weinig contact hebt met je eigen dochter. Ze werd later ontslagen uit de kliniek. Ze kwam voorgoed weer thuis na een periode van in totaal een half jaar. Toen ze thuis was begon ze zich direct te bemoeien met het bereiden van het eten. Ze keek altijd hoe ik het eten klaar maakte. Ik mocht absoluut geen boter gebruiken enz.
Telkens leef ik van dag tot dag nog met zorgen. Ik blijf me maar zorgen maken om mijn dochter. Maar ik ben blij dat ze blijft vechten hoe moeilijk ze het ook vindt!
Deze vreselijke ziekte is niemand gegund!!
Geschreven door: Tineke Lucht (Moeder van Janine)
Reacties
Wat tof van u dat u dit zo post.
Respect voor u en uw dochter, ik sprak haar laatst nog.
Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte en hopelijk komt het ooit weer helemaal goed.
Liefs.
Ikzelf heb ook anorexia en vind het wel confronterend om te lezen hoe ouders (moeders) het zien van hun kind. Ik vind het echt hartverscheurend gewoon. :'(
Heel erg veel sterkte gewenst. En ik wens echt voor u en uw dochter en uw familie dat er héél snel een tijd komt dat u uw zorgen los kunt laten.
Dapper dat u het heeft geplaatst.
Blijf doorzetten, deze ziekte gun je inderdaad niemand..
nog heel veel sterkte!
Nu gaat het heel goed met het eten en ervaar ik amper nog problemen (al zal de schrik voor sommige voedingsmiddelen nooit weggaan). Hopelijk kunt u dit ook snel zeggen van u eigen dochter. Heel veel sterkte gewenst!
Moeders die ook een probleem hebben met haar dochter,
Kunnen altijd bij me terecht.
Ooit zal het minder zwaar worden.
Eten blijft altijd iets van haar, maar het hoeft geen duivel meer te zijn, niet meer iets om zo hard tegen te vechten dag in, dag uit.
Ik was 12, inmiddels 27 jaar. Mijn 12e, 13e, 14e en 15e lag ik in totaal 2 1/2 jaar kritiek in ziekenhuizen en in een gesloten kliniek.
Ik dronk zelfs geen water meer, ik was uitgedroogd.
Ouders controleren, achterdochtigheid... Zo herkenbaar!
Ik voel me schuldig tov van mijn ouders!
Máár hier de hoop wat ik probeer te geven: Het kán!
Houdt vol, want door hulp van mijn ouders ben ik er babystapje voor babystapje bovenop gekomen.
Inmiddels heb ik een eigen huis en ben getrouwd.
Je merkt niks meer aan me, ziet niets aan me. Al weet ik nog steeds uit mijn hoofdf hoeveel kcal, eiwitten, vetten, kortom alle voedingswaarden, er in voedsel en drank zitten, en dondersgoed welke sport hoeveel verbrand.
Ben niet te angstig wanneer ze terug mocht vallen: je houd van haar. Maar lager in gewicht is minder logisch kunnen nadenken. En des te meer schade er aangericht kán worden.
Sterkte voor jullie allemaal en natúúrlijk steek ik een "groot hart voor onder de riem" voor haar.
XXX Marjolein
RESPECT!!!
Verder wens ik jullie heel veel sterkte, je bent al de goede richting op... nu nog het einde afmaken en nooit meer anorexia!
Verder wens ik jullie heel veel sterkte, je bent al de goede richting op... nu nog het einde afmaken en nooit meer anorexia!
Ook mijn dochter is in het ziekenhuis belandt en drie keer opgenomen op de ryterstee. We gaan ons vierde jaar in...vier jaar ellende. Op dit moment eet ze, maar die boze buien ppfff. kwordt er erg moedeloos en verdrietig van. wat een rotziekte!! voor alle moeders (en vaders broers/zussen/ veel sterkte).
bedankt voor jullie lieve reacties
het gaat inmiddels goed met mijn dochter
zij heeft vorig jaar in december kleine terugslag gehad
maar nu gaat het heel goed
met haar
zij is inmiddels zwanger van haar eerste kindje
het is en was een strijd
maar ik wens alle ouders heel veel sterkte en kracht toe
ik hoop dat het met jullie kinderen ook goed komt en blijft gaan
eventueel als jullie vragen hebben,stel ze gerust.
Liefs Tineke (De moeder van Janine)
Ik heb het met aandacht gelezen endat ze niey kon eten was echt erg ik hoop dat het eeuwig goed gaat met janine
op dit moment gaat heel goed met haar
zij verwacht binnen kort in november haar eerste kindje
grt liefs tineke ( moeder van janine)
bedankt voor jullie medeleven en lieve reactie
met mijn dochter gaat supper goed mee
zij is 24 oktober bevallen van een dochtertje lana
moeder en kind maken het goed
lana is een maand tevroeg geboren
zij moet nog eventjes in het zieken huis blijven
veel liefs moeder van janine
gelukkig is het allemaal goed gegaan !
janine is een mooie meid om te zien ze moet trots zijn op haar zelf !
ze heeft een super mooi dochtertje *Lana* en een lieve vriend !
ik hoop dat ze niet meer terug valt maar zo door blijft gaan !
ps janine als je dit leest : ik ben trots op je lieverd echt waar respect xx