Voor als je aan zelfmoord denkt
Op het forum van Proud2Bme werd onlangs een engelse tekst geplaatst voor iedereen die aan zelfmoord dacht. Omdat we het een waardevolle en indrukwekkende tekst vonden hebben we hem vertaald, zodat iedereen die zich aangesproken voelt hem kan lezen. Het is een heftig verhaal, dus voordat je start met lezen, vraag jezelf af of dit goed voor je is.
Voor als je denkt aan zelfmoord
Je zit in je kamer met de deur op slot. Je hebt een pen in je hand en voor je ligt een wit papier met bovenaan geschreven 'Voor mijn familie'. Voor de zoveelste en laatste keer stromen er tranen uit je ogen. Je hand trilt. Je streept de aanhef door en maakt er 'Lieve papa, mama, broer en zusje' van. Dit is de laatste brief die je ooit zal schrijven. Tranen vallen op het papier.
Niemand begrijpt je, niemand weet wat je doormaakt, hoe je je voelt, je staat helemaal alleen in dit alles. Het zou niemand uitmaken als je dood bent, niemand zal je missen. Je stelt niets voor en bent voor niemand iets waard. ...althans dat denk je.
Nadat het je uiteindelijk gelukt is de nodige uitleg en excuses op papier te zetten, ga je in bed liggen. 'Vaarwel' fluister je zachtjes tegen jezelf. Het zal niemand morgen iets uitmaken als je dood bent. En als mensen het al iets uitmaakt, zullen ze er snel overheen komen. Toch?
Nobody cares about you, right?
De volgende dag is het dinsdag als je moeder om 7:21 uur op je kamerdeur klopt om je wakker te maken. Jij reageert niet, logisch want dat kan je niet meer. Een paar minuten later klopt je moeder opnieuw op de deur. Als ze dan weer geen reactie krijgt, opent ze de deur.... en gilt. Jouw moeder, die in haar leven al het nodige heeft moeten doorstaan, zakt door haar benen. Jouw vader, die schrikt van het gegil van je moeder, snelt zich van beneden naar jouw kamer. Jouw broertje en zus zijn al op school.
Met alle kracht die je moeder op dat moment nog in zich heeft, staat ze op en loopt ze naar je bed. Ze leunt over jouw levenloze lichaam. Ze huilt, gilt en is in totale paniek. Ze knijpt in jouw handen, tegen beter weten in, in de hoop dat je wakker wordt. Je vader probeert zich sterk te houden, maar ook in zijn ogen branden de tranen terwijl hij 112 belt. In zijn ene hand houdt hij de telefoon, met zijn andere hand probeert hij jouw moeder te steunen.
Je moeder neemt dit alles zichzelf kwalijk. Ze voelt zich vreselijk schuldig over alle keren dat ze 'nee' tegen je heeft gezegd, voor alle keren dat ze tegen je heeft geschreeuwd en je naar je kamer heeft gestuurd. Je vader neemt het zichzelf kwalijk omdat hij niet altijd aanwezig was of er voor je was. Wat iedereen ook zegt, het schuldgevoel blijft. Iedere dag opnieuw - tot hun dood - denken je vader en moeder 'Had ik maar..."
Still nobody cares about you?
8:34 uur. Er wordt op de deur van de klas geklopt. Het is het hoofd van de school. Ze kijkt bezorgd en vraagt naar de docent waarmee ze kort praat. Kort erna wordt de klas geinformeerd over jouw zelfmoord. Iedereen is in shock. Het populaire meisje dat jou nogal eens 'dik' heeft genoemd neemt het zichzelf kwalijk. Het kind dat regelmatig jouw huiswerk kopieerde maar verder niet heel aardig was, voelt zich schuldig. De lerares neemt het zichzelf kwalijk, ze had beter moeten luisteren en minder boos moeten worden als jij weer je huiswerk niet had gedaan. Mensen huilen, iedereen is van de kaart, iedereen voelt zicht schuldig over iets, zelfs klasgenoten waarmee je nauwelijks contact had. Dit zal altijd in ieders geheugen gegrift blijven staan.
Still nobody cares about you, right?
Dan komt je zusje thuis. Jouw moeder moet haar inlichten over wat er is gebeurd. Ze moet vertellen dat haar grote zus weg is, voor altijd. Jouw zusje - hoe vaak jullie ook ruzie hadden en jullie elkaar hebben gehaat - hield zielsveel van je en zag jou als haar voorbeeld. Ze is kapot en geeft zichzelf de schuld van jouw dood. 'Waarom was ik vaak zo onaardig, waarom gebruikte ik haar spullen, zelfs als ze zei dat dat niet mocht? Het is allemaal mijn schuld'
Jouw broer komt thuis. Die stoere jongen die je nog nooit hebt zien huilen. Hij zit in zijn kamer, de tranen lopen over zijn wangen, en hij neemt jouw dood zichzelf kwalijk. Hij slaat met zijn vuist gaten in zijn kamermuur. Hij heeft geen idee hoe om te gaan met deze pijn, dit verlies. Hij is boos op zichzelf omdat hij vindt dat hij heeft bijgedragen aan jouw dood.
Nobody cares about you, right? Right?
We zijn inmiddels een maand verder. De deur naar jouw kamer is sinds die ene dag niet meer open geweest. Alles is veranderd in het leven van de mensen die van jou hielden. Jouw broer zijn schoolresultaten zijn slecht, terwijl hij altijd hoge cijfers haalde. Hij zit in therapie omdat hij niet kan omgaan met zijn boosheid en agressie. Jouw zusje huilt nog iedere dag. Ze kan nog steeds niet geloven dat je voor altijd weg bent.
Jouw vader is depressief en heeft problemen op zijn werk. Je moeder heeft sinds jouw overlijden geen 1 nacht meer normaal geslapen. Ze huilt nog iedere dag en neemt het zichzelf nog iedere dag kwalijk. Na die maand sluit ze zichzelf twee dagen in jouw kamer op om jouw kleding op te ruimen. Maar het lukt haar niet. Ze kan geen afscheid nemen van jou.
De populaire meisjes op jouw school hebben problemen met eten gekregen. Ze weten niet hoe om te gaan met deze gebeurtenis. De jongen die altijd jouw huiswerk kopieerde, beschadigt zichzelf nu.
Dan is de dag van jouw begrafenis. Er komen veel mensen. Niemand weet wat te zeggen. Het mooie meisje met haar vrolijke lach is weg, ergens anders. Iedereen huilt en mist jou. Iedereen wenst dat je weer terug zou kunnen komen, maar dat kan niet, nooit meer. Jouw moeder kan geen afscheid nemen, het geluid van haar huilen en de gillen die ze af en toe slaakt, gaan door merg en been. Die zal niemand ooit vergeten. Die 'gewone familie' die jullie ooit waren is voor eeuwig veranderd. Jouw moeder, vader, zusje en broer zijn getekend voor hun leven. Er zal geen dag of week voorbij gaan in hun leven dat ze niet meer aan deze dag of aan jou denken.
Still think nobody cares about you? Think again.
Zelfs wanneer mensen het niet tonen, dan nog kunnen ze veel om je geven. Als jij jezelf vandaag van het leven berooft, zal je niet weten hoeveel je betekende voor veel mensen. Als jij jezelf vandaag van het leven berooft, zal het jouw pijn stoppen, maar zal het iedereen die je kent voor de rest van hun leven pijn doen. Zelfmoord is een eenvoudige weg, maar het is niet de juiste weg.
Het leven kan vreselijk zwaar en verdrietig zijn. Er zullen wellicht veel momenten zijn waarop je geen licht meer ziet aan het einde van die donkere tunnel.... maar het is er wel. Hoe zwaar het leven ook voor je is, geef jezelf nooit op, geef jouw leven nooit op.
Denk nu heel even na over de vraag: hoe zouden de mensen die jou kennen zich voelen als jij een einde aan je leven zou maken?
Weet je het niet? Ik zal het je vertellen:
Tranen, tranen, tranen en nog meer tranen. Ontreddering, schuldgevoelens, pijn, gebroken, spijt verschrikkelijk.... ze zullen zich verschrikkelijk voelen.
Als jij dit leest en je op dit moment zo negatief voelt dat je het leven niet meer ziet zitten: er zijn mensen die om je geven, die van je houden, die niet zonder je willen leven. Ja, ook jij hebt die mensen om je heen, ookal denk je van niet. Laat je steunen, laat je helpen. Ook jouw leven kan veranderen en weer positief worden. Geef de mensen die van je houden niet op, door jezelf op te geven.
So much people care about you
N.b. Vandaag is het World Suicide Prevention Day
Worstel jij met zelfmoordgedachten of ken je iemand in je omgeving? Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0800-0113 of ga naar 113.nl.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Maar het drukt je wel met de neus met de feiten gedrukt en dat is soms nodig
Het heeft me erg geholpen, ik denk er nu anders over☆♡☆♡
Gelukkig loop ik niet met de plannen rond, heb ik er nog nooit aan gedacht maar het grijpt me enorm aan.
Wat een mooi stuk.
Ik heb me vaak suicidaal gevoeld, momenteel gelukkig niet maar dit stuk tekst vind ik heel rationeel geschreven.
Natuurlijk is het zo dat je mensenlevens totaal op hun kop zet als je een einde maakt aan je eigen leven, maar je kiest er zelf ook niet voor om je zo te voelen.
Nu op dit moment kan ik wel zo denken; Hoeveel pijn ik er mensen mee zou doen en dat ik dat zeker niet zou willen etc.. maar je eigen pijn dan? Stel dat het te lang duurt; je slaapt niet meer, bij elk uur vraag je je af hoe die door te komen... moet je dan alles blijven verdragen om andere mensen te sparen?
Ik weet dat de momenten waarop ik een dag bijna niet door kon komen en hoe langer die periodes duurden... dat weg valt... ik voelde in die tijd totaal geen connectie met wie of wat dan ook.
Iemand die zich echt suicidaal voelt heeft hier niets aan vind ik. Ik zou me er alleen nog maar meer schuldig door gaan voelen.
Wat ik een erg goede site vind is 113online.nl
mensen zijn betrokkener dan we soms denken
van.
Als ik soms terugdenk aan de tijd dat ik veel met zm gedachten rondliep en wel eens een poging deed moet ik er niet aan denken om weer in die periode terecht te moeten komen. Ik deed veel mensen in mijn omgeving verdriet als ik vertelde dat ik een poging had gedaan, en ik wil mensen geen verdriet doen!
Als je nu gaat vechten om gelukkig te worden, het is zwaar, dan gaat het over een tijd vast beter. Met mij gaat het eigenlijk ook wel een stuk beter dan eerst moet ik eerlijk toegeven, het gaat nog niet goed, maar ik ben de goede kant op aan het gaan.
Ik hoop dat iedereen die aan zm denkt, er goed over nadenkt wat voor gevolgen het kan hebben. Sterkte!
Vind het aangrijpend en zet me echt wel aan het denken.
Het zal mooier worden. Er is een uitweg. Hoe lang het ook mag duren en hoe zwaar de strijd ook is.. Het zal beter worden! Heel veel sterkte iedereen!
dankjewel voor dit stuk!
Thanks voor dit goede artikel :')
Toch vind ik het stuk van de klasgenootjes een beetje vreemd in het geheel.
Het meisje dat je nogal eens 'dik' noemde, de jongen die alles van je kopieerde, andere jongen die je treiterde (in Engelse stuk werd hij beschreven)...ja, nu hebben ze spijt.
Maar beseffen ze echt pas als iemand zelfmoord pleegt dat ze fout zaten?
Ik vind dit nogal dubbel..
Maar wel een goed stuk, alleen inderdaad heel rationeel gedacht.
Dat vraag ik me dan af....
Ooit meegemaakt dat iemand in je omgeving zelfmoord pleegde? Ik denk dat je het je dan niet meer af zou vragen.
Ik heb zelf in de situatie gestaan waarin ik zelfmoord overweg, toen een vader van een vriendin van me uit het leven besloot te stappen. Wat er toen gebeurde was onbeschrijfelijk. Ik kende die man persoonlijk niet, maar ik schrok me kapot. Het deed letterlijk pijn, alsof iemand een mes door mijn maag had geramd.
Die vriendin van me, zijn dochter, kreeg een eetstoornis, anorexia, het is ondertussen drie jaar geleden maar ze is er ontzettend slecht aan toe. Is afgelopen vakantie nauwelijks buiten geweest.
Een andere vriendin van me, die die vader wel persoonlijk kende -alleen maar als een vriendin van zijn dochter- moet nog steeds elke keer huilen als het over 'de dood' gaat.
De hele school is twee weken lang in mineur geweest. Iedereen was stil. Je voelde de spanning door het hele gebouw hangen. Bij alle 1200 leerlingen. Terwijl bijna niemand van hen hem persoonlijk kende, alleen zijn dochters. Moet je nagaan.
Toen heb ik me driedubbel beseft dat ik het niet kon maken uit het leven te stappen. Dat niemand het kan maken. Die man kan nóóit bedacht hebben dat het mij, iemand die hij niet eens kent, zo diep zou raken. Hij kan nóóit bedacht hebben dat hij zijn dochter zoveel ellende aan zou doen. Dan had hij het niet gedaan, dat kan niet niet. Dat is onmenselijk...
Dus ja, het is egoïstisch om zelfmoord te plegen. Het is egoïstisch om jezelf voor te houden dat de mensen om je heen niet genoeg om je geven. Je beseft je niet voor de helft wat je de mensen om je heen aan doet. Echt niet.
Liefs,
Charlotte
Jij bekijkt het vanuit het perspectief hoe jij met zm te maken hebt gehad.
Situaties kunnen ook heel erg verschillen...
Mensen die continu heel erg psychisch in de war zijn, zo vast zitten in hun problemen, en het zolang duurt... om hun nou egoïstisch te noemen vind ik best (ver)oordelend.
Niemand kiest er voor om zich zo te voelen dat er nog maar een uitweg lijkt.
Ik snap dat de achterblijvers boos/verdrietig en verward achterblijven ( zacht uitgedrukt waarschijnlijk), maar het is ieders eigen keuze en de één heeft een zwaarder levenspad dan de ander en de één heeft ook een grotere draagkracht dan de ander.
Om voor anderen te blijven leven als je het echt niet meer trekt, is denk ik onhaalbaar op een gegeven moment.
Misschien dat egoïstisch inderdaad wel te sterk uitgedrukt is. Maar laat ik het zo zeggen: Het was voor mijzelf dé motivatie om het te laten. Ik denk na die ervaring echt dat je het niet kan maken om zelfmoord te plegen. Hoe zwaar het voor jouzelf ook is...
Ik heb ook de andere kant meegemaakt. Drie vriendinnen die rondlopen en rond hebben gelopen met plannen. Twee daarvan hebben ook daadwerkelijk acties ondernomen. Gelukkig lukte het bij hen niet.
Twee andere vriendinnen ben ik binnen een half jaar kwijt geraakt. Beiden namen het heft in eigen handen. Het gevoel dat dan volgt, is - voor mij - onbeschijfbaar. Ik voelde van alles door elkaar. Op sommige dagen wist ik niet eens wat ik voelde. Het deed pijn. Letterlijk, in heel mijn lichaam. Toen ik het te horen kreeg, stortte mijn wereld even in. Net als in een film voelde het alsof alles stil viel.
Tot aan de begrafenis/crematie is het een rare tijd. Je valt van de ene in de andere emotie. Je bedenkt je dat je voor de laatste keer afscheid moet nemen, echt afscheid. Ik zag er tegenop, onwijs tegenop. Ik wilde niet. Ik ging toch.
En dan volgt de periode erna. De periode waarin het leven doorgaat, maar ik niet meer meedraaide voor mijn gevoel. Het klopte gevoelsmatig niet dat ik doorging terwijl zij er niet meer waren. Soms voelde het alsof ook mijn leven stilstond.
Nog steeds ben ik er niet aan gewend terwijl het toch al ruim drie jaar geleden is. Soms denk ik nog dat ik ze zie lopen. Soms wil ik ze even mailen, sms'en of bellen. En dan realiseer ik me dat het niet meer kan omdat ze er niet meer zijn.
Ik ben boos geweest, heb het egoïstisch genoemd. Ik ben verdrietig geweest, heb me afgevraagd waarom. Ik weet nog altijd niet goed wat ik er echt van vind. Ik vind niet dat ik mag oordelen en zeggen dat het egoïstisch is. Ik weet dat zij geen andere uitweg meer zagen, dat het voor hen de enige oplossing leek. Die wetenschap praat het niet goed, maar er zijn twee kanten. Ik heb ze beide gekend, helaas.
En verder ben ik van mening dat zelfmoord niets maar dan ook NIETS met egoisme te maken heeft. Veel mensen die suicide overwegen zijn er volledig van overtuigd dat het ook voor de omgeving een opluchting zou zijn als ze er niet meer waren. Hoe is dit egoistisch??? Ze verlossen de omgeving dan juist van een last (in hun ogen dan!)
Voor sommige mensen is het lijden gewoon te groot. Dan vraag je je af hoe lang ze het uberhaupt zo lang hebben volgehouden...
maar voor de "minder extreme gevallen" (aan zelfmoord denken is natuurlijk altijd erg, maar ik doel op diegenen die nog een beetje kunnen geloven dat de omgeving hun dood erg zou vinden) kan dit stuk misschien wel helpend zijn.
Ik ben zelf mijn vriend verloren aan zelfmoord. Dus ik ken alle gevoelens wel van als je ''overblijft''. Ik zal hem nooit, maar dan ook nooit vergeten!
Dit kan alleen diegene zelf bepalen en verschilt per situatie en persoon.
Psychische ziektes die niet overgaan en waarin iemand dag in dag uit lijdt is weer iets anders dan in een behoorlijke dip zitten omdat er dingen in je leven niet zo lopen als je graag zou willen. Maar beide is niet wat een mens graag wil.
Dingen als je omgeving en karakter; til je zwaarder aan dingen dan anderen... Zo zijn er mensen die meer risico lopen.
Ik denk dat het belangrijk is dat iemand het er over kan hebben hoe dan ook, en dat dat serieus genomen wordt zonder oordeel.
@ iedereen die de discussie aangaat over of het wel/ niet egoïstisch is, gaat voorbij aan de inhoud van dit verhaal.
Verder mooi stuk, met kippenvel gelezen.
Geweldig stuk!
Zou het jaren geleden nodig gehad hebben
Want er wordt hierboven gezegd dat jouw pijn zal stoppen maar de pijn van anderen niet. Maar betekend dat dan dat jij de rest van je leven moet pijn lijden (blijven leven dus) vanwege anderen? Zoiets gun je toch ook niemand toe.
Het verhaal hierboven, tja, zo verloopt het bij veel zelfmoorden niet. Er wordt ook hierboven uitgegaan van iemand onder de 18 jaar (want 'klas' is toch van middelbare of basisschool vooral). Wat ik al minder vind voor het inlevingsvermogen voor sommigen.
En als ik zoiets zelf zou doen zou ik het ook echt niet thuis doen waar je ouders je levenloze (misschien gehavende) lichaam vinden.
En als je echt diep in de put zit en zelfmoord wilt doen, is zo'n verhaal echt niet iets wat je tegen houdt... want echt dood willen daar tot toe in staat zijn, dat is echt iets wat maar weinig mensen kunnen/zullen begrijpen (want bv dat je het er zelfs voor over hebt dat je je ouders/geliefden pijn zult doen...).
Soms vind ik het zelfs waardiger, als er juist goede hulp wordt gegeven bij hoe je dan een einde moet maken aan je leven, tenminste, als je al zo lang lijdt..dat je dan nog op een 'waardige' manier mag doodgaan, ipv met veel pijn bv. Want zelfmoord plegen is niet zo gemakkelijk als velen denken (van slik maar wat pillen is bv een uitspraak die ik wel eens hoor, maar zo simpel is het niet en dat werkt ook niet, voor doodgaan is wel meer nodig).
En ja, ben zelf ook iemand die heel er bezig is met zelfmoord, al lang, en daarmee zit. En zo'n verhaal hierboven bv, doet niks met mij in dat opzicht. Het enigste wat mij nog tegenhoudt, is dat ik ergens waarschijnlijk toch dat sprankje hoop heb dat het wel beter kan worden, en dat het met doodgaan sowieso nooit meer beter wordt, of weer 'leuk' of 'hoopvol'. Want dan houdt het echt op, ook al is dat vaak hetgeen waar naar je juist zo verlangt dan, maar het is nooit meer omkeerbaar. En wat wel omkeerbaar is zijn je gedachten en gevoelens, die wel echt kunnen veranderen, hoe hopeloos dat ook kan lijken... want te bedenken.. ooit voelde je je ook niet zo ongelukkig en wou je niet dood, ooit had je geen eetstoornis/depressie/etc., ooit voelde en dacht je ook anders en had je nooit kunnen indenken dat je zo diep in de put zou zitten... en toch kwam dat moment.. maar daarom kan ook dat moment weer komen dat je je weer anders voelt en anders denkt, dan dat je nu doet..
(En daarnaast omdat ik gewoon te laf ben ervoor/niet goed weet hoe nu echt..).
heel goed dat jullie hem geplaatst hebben. Het zal veel mensen hier helpen om weer in te zien dat er altijd iemand van je houdt.
Dank je wel..
De tranen stromen hier in stilte over mijn wangen...
Ik ben er stil van..
Do there really care so much people about me..
Maar als je dan dood bent, wat heb je dan? Denk je dat je dan gelukkig bent? Het is toch ook een stuk egoïsme als je dood wilt ten opzichte van die mensen die van je houden, zijn die het niet waard om voor te blijven leven?
De titel: 'voor als je aan zelfmoord denkt'. Sorry, maar, ik lees het dan in de zin van: voor als je twijfelt of je je haar bruin of blond zult verven/blonderen, NATUURLIJK. Zo staat het er niet, zo zijn de reacties ook niet (veel herkenning/veel discussie, heftige stukken zijn te lezen!), maar, nou ja.
Ben ik de enige die het echt naar vindt dat het hier staat & zelfs een beetje boos wordt? ALS je aan zelfmoord denkt, denkt iemand dan dat dit je kan helpen? Dat je opeens denkt: goh, nooooiiiit aan gedacht, laat ik toch maar iets anders gaan doen.
Sorry voor dit stukje, ik lees dat veel mensen blij zijn met het artikel/er juist heel erg veel aan hebben & nou ja.. deze hele website is top.
Ik denk dat de een met ervaring rondom dit onderwerp er veel aan heeft en de ander, zoals ik, dus niet. Dus nogmaals: de website is top & dit artikel voor velen ook, maar, ik vind het niet zo fijn dit (ehm. ja wat ik daar mee wil zeggen? niets, alleen te 'bozig' om niets te zeggen).
Echt top dat dit geplaatst word, het laat de mensen, die deze gedachten hebben, dat er veel meer mensen zijn die om je geven dan je denkt..
Niet iedereen die zelfmoordpleegd of gedachten heeft denkt dat de mensen om je heen niet genoeg om je geven. Die opmerking vindt ik echt nergens op slaan.
Daarnaast kun je het ook andersom bekijken. Is het niet enorm egoistisch van de naasten/familie ect. Om te zeggen je moet blijven leven( en dus ondragelijk lijden) omdat wij het verlies niet aankunnen. Deels is het toch gewoon een vorm van egoisme van de omgeving door dit als argument of reactie te geven. HEt is voor hun belangrijker hoe zij zich voelen dan dhoe die persoon die zelfmoordpleegd zich voelt.
En je ik hebhet zelf in mijn directe omgeving (familie lid en een vriendin)ook meegemaakt. Vindt ik het egoistisch van hun: NEE. Wel heel,heel erg zo erg dat het niet in woorden uit te drukken is. Daarnaast vindt ik het heel naar voor hun dat ze dit als enige uitweg zagen.
Haremaje - Dinsdag 11 september 2012 11:49
@kritische lezer:
Maar als je dan dood bent, wat heb je dan? Denk je dat je dan gelukkig bent? Het is toch ook een stuk egoïsme als je dood wilt ten opzichte van die mensen die van je houden, zijn die het niet waard om voor te blijven leven?
Is het dan ook egoistisch van mensen die euthanasie plegen? Moeten die ook maar tot het einde pijn lijden omdat de omgeving het anders niet aan kan??
Wat je dan hebt? Nee je denkt niet dat je gelukkiger dan bent maar je hebt wel rust. en dat kan voor mensen de reden zijn om het toch te doen
Inderdaad wat a hierboven wordt gezegd, dan heb je inderdaad rust. Natuurlijk doe je het niet om gelukkig te worden, maar gewoon om van het ongelukkige af te komen. Gewoon niet meer voelen en denken en er zijn.. gewoon dat alles voorbij is.. rust...
En lees mijn berichtje nog eens beter, want over dat egoïsme heb ik al iets gezegd en a hierboven herhaald dat ook ongeveer beetje ;)
+ daarbij kan het goed zijn dat als je op het punt bent dat je aan zelfmoord denkt/wilt/doet, je niet inziet dat er mensen zijn die om je geven en je zullen missen, je denkt dat het niemand wat kan schelen of jij er wel of niet bent (ik zelf zou bv maar een persoon kunnen noemen die het 'echt' wat zou kunnen schelen als ik er niet meer ben..), dus dan zou zelfmoord niet egoïstisch aanvoelen. Zelf heb ik bv ook (en zo misschien wel meerdere die aan zm denken/etc.) dat iedereen juist maar beter af is zonder mij hier nog... denk dat sommige bv eindelijk rust zouden ervaren omdat ik er niet meer ben om het hen zo 'lastig' te maken of 'niet-leuk te maken', als ik er niet meer ben, hoeft niemand meer rekening met mij te houden met hoe ik ben en kan doen of last daarvan te ervaren, eindelijk zijn ze van mij af.
Ik kan me goed vinden in wat je geschreven hebt. Idd je bepaalt het niet je voelt het, het is een heel naar gevoel een gevoel dat er niet zou moeten zijn. Ik vind het erg dat je het voelt, dat je je een soort van ongewenst voelt? Hoop wel dat je in blijft zien dat je jezelf niet op kunt lossen, je niet kunt verdwijnen en dat er rekening met je gehouden mag worden en dat je eigenlijk zelfs hulp zou moeten durven of willen vragen vanuit je omgeving, zoveel rekening mag er met je gehouden worden en dan vraag je en doe je niets vreemds.
Blijf in contact met die mensen die je kunnen helpen herinneren wat je wel weet: dat het leven vol nare maar ook mooie gebeurtenissen en bijbehorende gevoelens zit & dat opgeven niets maar dan ook werkelijk niets oplost en voor niemand, echt helemaal niemand (!) de beste oplossing is. In contact blijven met bepaalde mensen is voor mij soort van tovermiddel voor alles :)
Heftig om te lezen, ben er even stil van.
Het was mijn vader en moeder die dit deden toen ik 'diep' zat en ja, weeral ondernam ik een poging... weeral niet gelukt. Ik ben er nog steeds en mijn laatste poging was 10jaar geleden. Ik ben niet gelukkig en heb niets aan het denken aan andere mensen. Ik leef omdat ik adem... en ik geniet van zovele kleine dingen die de mensen zo vanzelfsprekend vinden... omdat er niet meer is dan wat er is!
Nu, 4 maanden later weet ik dat ik het niet had kunnen voorkomen. De pijn en verdriet blijft. Ik zit nog gesloten maar het gaat veel beter met me. De keuze van mijn vriend is vreselijk voor iedereen maar ik respecteer het omdat ik weet hoe moeilijk hij het al jaren had. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het niet 'goed' ofzo hoor.
Het is namelijk vreselijk en helaas al de 2e die ik op deze manier kwijt raak.
Zoek hulp als je het niet meer alleen aankan.
Liefs
de waar heid ishard mij het help mij........
DANK JULLIE
Zo blij dat je het hebt gepost
nog iedere dag denk ik er aan maar de pijn die hun hebben gehad houden mij nu tegen om het te doen. op dat moment voel je niks en nog voel ik niet normaal zoals eerst maar ben blij dat dit gevoel voor me familie terug is.
echt heel mooi geschreven!
mensen die mij inclusief voor gek verklaarden of zeiden dat ik dik was 5 mensen hebben dat nu gezegt , maar zelfmoord plegen doe ik niet omwille dat ik dat niet cool vind , en dat vinden vrienden niet leuk ,
ben 100 procent verantwoordelijk voor mijn eigen ,ook voor mijn emoties ,maar soms huil ik wel als ik mijn gekwest voel
Heb zelfmoord van beide kanten van heel dichtbij meegemaakt en heb twee vrienden eraan verloren. Toch heeft het ook mij niet van een poging kunnen weerhouden dat ik wist hoe het is om een vriend te verliezen aan zm. Soms is de wereld zo zwart en kun je op geen enkele manier geloven dat je nog iets voor een ander kan betekenen. Gelukkig ben ik weer op gekrabbeld en sta ik al enkele jaren wankel op mijn benen, in te krappe schoentjes kleine stappen op deze aardbol te zetten. Het is ongelofelijk wat voor pijn en verdriet zm kan doen. ik ken de duisternis van het leven helaas heel goed, maar ben vastbesloten om ook de mooie, zonnige kant te gaan ontdekken. ik begrijp ook dat vastbeslotenheid lang niet altijd ook leidt tot verbetering, maar ik zou zeggen: Geef het een kans. zm kan morgen ook nog, genieten van het leven misschien niet. Zet 'm op! Liefs,
ik zit hier zelf echt heel erg mee, maar ik kan het niet tegen mijn beste vriendin zeggen omdat zij zelf al haar eigen problemen heeft. en daardoor geen tijd meer heeft voor mij. ik zit zelf heel vaak na te denken hoe het zou zijn als ik zelfmoord zou plegen. dan zou niemand mij missen. dit is erg mooi geschreven maar het weerhoud mij er niet echt van om het te doen...
X
Ben zo blij dat alles weer goed gaat.
X
Het heeft me echt geraakt
En het is de waarheid ook!
Zeker een goed stuk
Dat snap ik allemaal wel maar ik heb een poging gedaan en heb toen ik het gedaan had 112 gebeld, hulp kreet noemen mensen het of dom of aandacht zoeken.
Maar ik kan echt wel begrijpen dat het voor sommige mensen te zwaar is, ik zie het aan me zelf ik vecht elke dag om niet die gedachtens te hebben en om het niet te doen. Zo gaat het een maand goed en zo zie ik geen uitweg meer, voor mij is het meer zo dat mensen je niet meer serious nemen of begrijpen en dat maakt je alleen en verdrietig.
In het ziekenhuis heb ik buiten me bed gestaan heb me ouders zien staan en hoeveel verdriet hun hadden ik voelde me vrij voor het eerst in mijn leven.
Begrijp me niet verkeerd het is heel erg voor de nabestaande.
Maar het is wel heel jammer dat als er zo'n stuk is geschreven dat de waarheid vaak niet meer zichtbaar is.
Wilde eerst niks schrijven maar ik dacht laat ik mijn kant eens horen .
Met vriendelijke groet
Daar denk ik nog steeds aan maar ik geef niet op
xoxo
als je zelf ongelukkig bent..?
Mijn vader en moeder hebben hun eerste dochter al verloren aan hersenvliesontsteking, dus zijn ze heel zorgzaam met mij.
Ze gaan er van uit dat ik alles aan hun vertel wat er in me leven rond speelt, maar 1 ding heb ik nooit verteld, mijn verleden.
Ik ben vroeger enorm gepest, en elke dag als ik de pijn niet meer aankon, sneed ik mezelf. Het was de enige pijn die ik zelf onder controle had. Ik wil later model worden, maar iedereen noemt me dik, neukfout, aardappelzak, en zelf sommige hebben mij de dood met liefde toegewenst. Ik heb het geprobeerd vol te houden, maar elke dag denk ik aan zelfmoord. Ik weet zeker, dat die dag ooit komt dat ik het ga doen, maar ik weet niet of ik mijn familie kan achterlaten...
Mijn echtgenote heb ik verloren door zelfdoding. Ze was gehandicapt door de geboorte van ons eerste kind. Heeft altijd met Psychische problemen geleefd. Mijn echtgenote heeft heel veel geld gekost en een invaliditeit kon ze niet krijgen mijn inkomen was 200 BF te veel. Ziekenbond heeft ze 8 dagen te weinig gewerkt en verder moet je het maar kunnen en daarom heb ik dat heel goed kunnen begrijpen wat ze heeft gedaan want daar zag ze ook geweldig mee af.
Als nabestaande begrijp ik dat omdat ze van alle psychisch lijden is verlost.
Wanneer je begrijpt wat dit lijden is omdat je er zelf mee te maken hebt dan kan je nadenken en instemmen wat dit is. Als je dan van hoger hand niets moet verwachten, wat zin heeft het dan nog als ze voor u niets willen doen??? In armoede en primitief leven is ook niet plezant dus ???. Ik heb een zeer ongelukkige jeugd gehad maar zal daar niet verder op ingaan. Moet ik nu hetzelfde doen of mag ik nog hulp verwachten en van wie en wat ???
ik denk steeds meer aan zelfmoord, dit verhaal..
sorry ik heb er even geen woorden voor....
x
Geen vrienden hebt, alleen een vriendin die toch ook al 2 keer is vreemd gegaan maar je je daar aan vasthoudt omdat je niks anders hebt. Een zoon van je ex, waar je alles voor doet, maar waar de pijn te veel wordt doordat je keer op keer op keer op keer weer gedwarsboomd wordt door je ex en die nog jong genoeg is om je te vergeten. Wie houd er dan nog van je?
ik wil weer gelukig kunnen zijn.
ik heb dingen gedaan om geluk te zoeken, drugs is maar voor even maar echte liefde voor altijd en tog word mijn hart verscheurt door iedereen die ik vertrouw.
via deeze site zoek ik hulp want ik ben raadeloos.
.ik heb gepraat met een psycholoog en het heeft echt geholpen! Mooi stuk x
De enge reden wat je afremd omdat je zelf toch nog van sommige mensen houd en ze dit niet wil aandoen maar hoe langer de pijn duurt des te meer je met de gedachte rondloopt tot dat je er niet meer tegen kan en de stap neemt en dan kan je niet meer terug loop zelf inmiddels al bijna 1.5 jaar bij ggz voor hulp en moet zeggen dat dit je niet echt opbeurt na ieder bezoek zit je in een dip maar je weet dat je moet gaan
je krijgt energie van je vrouw en kind maar de momenten in eenzaamheid geeft je pieker kansen gedachten die niet goed te praten zijn
je wil ze hier niet mee opzadelen en geen verdriet doen alleen al door hierover te spreken gaan ze samen met jou naar de klote dus je zwijgt vreet je eigen op tot het glas helemaal leeg is en dan is het te laat. de vraag is allen waneer is dat glas leeg
Ik weet het niet maar heb wel uit voorzorg een brief voor mijn vrouw en dochter klaarliggen zodat ik ze niet hoef achter te laten zonder ze te laten weten dat ik wel degelijk heel veel van ze houd
Natuurlijk hoop ik dat ze deze nooit hoeven te lezen en dat er een dag komt dat je jezelf genezen mag noemen van deze rot ziekte want dat is het
Ik ben zelf al 5 jaar mezelf kwijt en loop nu ook met deze gedacht rond. Verdronken in grote boosheid, verdriet en vele emotionele pijn. En ja zelfmoord is gewoon egoïstisch! Maar hoe egoïstisch is dat eigenlijk? Kijk... tot het punt nadert dat je zelfmoord pleegt is er veel gebeurd in zijn/haar leven. In die tijd dat diegene leefde is het ondragelijk geweest en loopt het langzaam op tot de poging van zelfmoord.
Ik heb dit ook zelf ervaren, nog niet gedaan maar wel met die gedachte, en er werd heel luchtig over gedaan. Zo van... stel je niet aan! Zet die knop om en ga door...! Voor mij werkt dit niet! Het gevoel dat niemand (geliefde,familie,vrienden) voor je is, is zeer pijnlijk en verdrietig dat ze dat gevoel wat je hebt onderschat en niet je niet serieus genomen wordt. Ook al doe je je best omdat uit te leggen wordt je niet begrepen. Het voelt of je verstoten wordt en trek je je beetje bij beetje terug. Alle ellende in je leven stapelt maar op en de problemen worden groter en groter. Boosheid, verdriet en vele emotionele pijn groeien wordt groter en zwaarder om ermee om te kunnen gaan. Tot dat je het licht in de tunnel niet meer ziet! Jaren lang lopen bij een psycholoog/psychiater wat wel helpt. Alleen lijkt het wel of de depressie 10x harder aankomt dan de alle mooie mooie dingen van het leven.
Quote:"Denk nu heel even na over de vraag: hoe zouden de mensen die jou kennen zich voelen als jij een einde aan je leven zou maken?"
Hoe zouden de mensen zich voelen als ze hetzelfde gevoel en emotie ervaren als diegene die van alle ellende geen uitweg meer zien of vinden waarmee je jaren lang ermee vecht?
Quote:"Weet je het niet? Ik zal het je vertellen:
Tranen, tranen, tranen en nog meer tranen. Ontreddering, schuldgevoelens, pijn, gebroken, spijt verschrikkelijk.... ze zullen zich verschrikkelijk voelen."
Idd! Als je dit gevoel versterkt met 100 kom je aardig in de buurt! Dus mensen die zelfmoord plegen begrijp ik als de beste! Heb zelf respect voor ze dat deze grote stap durven te nemen en te plegen!
Ik beschreef al eerder dat zelfmoord egoïstisch is... maar nabestaande waren egoïstisch op het moment dat diegene nog leefde! Ik ervaar dat mensen dan niet met jou bezig zijn maar met hun zelf en als ze dan te horen krijgen dat ik er niet meer ben, hebben ze verdriet (wat ik ook heel goed begrijp). Maar ga niet zeggen dat ik dan egoistisch ben als je dat zelf ook bent!
Dus als je overleden bent krijg je alle waardering en als je nog leefde niet? Rare en onredelijke conclusie wordt hier getrokken en erg onrealistisch!
Ik kon niet geloven dat ik het gewoon had verteld, iets wat ik een jaar verborgen had gehouden. En toen kwam een avond. Ik was weer eens dom bezig geweest en had te diep gesneden, dus ik belde haar. Puur omdat ik wilde weten wat ik moest doen, omdat ik zo in paniek was. Ze gaf me tips en zei: "Ik weet dat je het kan. Het kost moeite, maar het gaat je lukken. Ik weet zeker en ik hou van je."
Dat raakte me zo erg (nu nog steeds) dat ik het heb opgeschreven en het staat nu nog steeds in mijn "recovery notebook".
Na die avond ging het weer mis, het ging eerst eigenlijk weer best goed. Ik lachte weer, ging naar buiten, sprak af met vrienden, maar daarna was het weer over.
Het ging zo slecht met me, dat ik zelfmoord plannen had en ik had per ongeluk een "afscheidsbrief", die nog niet af was in mijn schooltas gestopt. En toen mijn vriendin dus een lesboek wilde pakken, zag ze dat briefje. Ze vouwde het open en keek mij aan en vroeg: "wat is dit?" Ik was toen zo bang dat alles zou mislukken, dat ik de klas was uitgerend. Ze kwam achter mij aan en toen hebben we gepraat. Ik heb haar alles eerlijk verteld, ik bedoel maar: wat moest ik dan? Ze wist het. Ik kon moeilijk zeggen dat het niet waar was. Dat ik het voor de lol schreef, niemand schrijft zo iets voor de lol. Maar ik had haar wel verteld dat het mij niet van gedachten zou veranderen. Over twee dagen had ik mijn zelfmoord gepland en ik was het ook gewoon van plan. Ik had haar nog verteld om het tegen niemand te zeggen. Dat ik van haar hield en dat het me speet/spijtte idk. Samen hadden we gehuild en ze beloofde dat ze het tegen niemand zou zeggen.
Die avond kwamen mijn ouders naar mijn kamer en ze wilden met me praten. Ik schrok, maar probeerde het te verbergen. Ze zeiden dat de moeder van die vriendin had gebeld om te zeggen dat mijn vriendin zo erg van streek was dat ze het wel aan haar moeder moest vertellen, dus haar moeder vroeg ook dat ik niet boos op mijn vriendin zou worden. Ik voelde me verraadden. Mijn vriendin die ik zo goed vertrouwde had het gewoon doorverteld aan haar moeder! Ik wist niet wat ik er mee moest doen, met dat gevoel van verraad. Maar mijn vader zei dat ik het haar niet kwalijk moest nemen. Mijn moeder daarentegen vroeg van alles: waarom? hoe was je het van plan etc. Maar na goed met ze te hebben gepraat zag ik in dat zelfmoord geen optie meer was, tenminste niet voor nu.
De volgende dag op school zag ik mijn vriendin bij haar kluisje staan. Ze keek me aan en ik keek haar aan en ik wilde wel naar haar toe en haar een knuffel geven, maar ik kon het niet. Ik was gewoon nog steeds boos.
In de les keek ze me aan en wilde ze met me praten, maar ik negeerde haar. Ik kon het niet hebben. Niet nu. Je zag dat ze verdrietig was, maar ik vond dat ze dan maar pech had.
In de pauze kwam ze naar me toe en gaf me een knuffel. Ik wilde haar niet terug knuffelen, nou deed ik dat ook niet. Ik begon alleen maar heel hard te huilen. Ze zei dat het allemaal goed kwam en dat het haar speet en ik pakte haar alleen maar vast en huilde nog harder.
Die avond zat ik alleen op mijn kamer. Ik keek op de klok en het was denk ik rond 9en. Ik realiseerde me dat ik nu dood was geweest als ik het niet aan haar verteld had.
Mijn vriendin spamde me op whatsapp en vroeg hoe het ging en of ik er nog was en weet ik het wat. Ik weet niet wat het was. Of ik nou geen zin had om met haar te praten, of was het dat ik het niet durfde of misschien wilde ik haar zelfs laten denken dat ik toch zelfmoord had gepleegd. Ik was zo in de war, maar uiteindelijk zag ik het licht.
De volgende ochtend kwam ik aan op school en iedereen keek me aan. Ik dacht; zie ik er slecht uit? Zit er wat op mijn gezicht? Maar mijn klas moest naar de aula komen.
En daar stond ze, mijn beste vriendin, toen ik binnen kwam lopen keek ze op en rende ze naar me toe. "Oh my god, ik dacht dat ik je kwijt was." Ik schudde nee en onze klas keek naar ons. Daarna gingen we naar het podium en vertelde ze dat het niks was. Dat alles weer goed was en dat er niks was waar zij zich zorgen over hoefden maken.
Vanaf dat moment realiseerde ik me dat er mensen zijn die om me geven en om jou. Er zijn mensen die jou willen helpen. Dat heet rijkdom. Zonder vrienden en familie heb je niks. Helemaal niks. Dus alsjeblieft, als er iets met je is. Praat er met iemand over die je vertrouwt.
Because you're worth it.
Stay strong.
Dat blijkt uit onderzoek van GGD Den Haag in samenwerking met het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS). De gemeente Den Haag maakte dit woensdag bekend.
De onderzoekers bekeken de ruim 15.000 zelfmoorden die tussen 2002 en 2011 in ons land werden gepleegd (gemiddeld vier per dag). Mensen met een werkloosheidsuitkering slaan al wat vaker de hand aan zichzelf, maar uitkeringsgerechtigden die in de bijstand zitten of arbeidsongeschikt zijn, doen dat nog meer.
Suïcidaal gedrag herkennen
De gemeente Den Haag noemt de verschillen opvallend groot. “Het hoge aandeel van mensen met een uitkering in de groep die zelfdoding pleegt, geeft aan dat het langdurig niet deelnemen aan de arbeidsmarkt een belangrijke factor is.’’
De onderzoekers van de Haagse GGD pleiten ervoor om medewerkers van uitkeringsinstanties te trainen in het herkennen van mensen met suïcidaal gedrag. Zij zouden hen dan kunnen doorverwijzen.
Vaker bij vrouwen dan bij mannen
Uit de studie blijkt ook dat zelfdoding vaker bij vrouwen voorkomt dan bij mannen. Mannen met een uitkering maken meer dan 4,5 keer vaker een einde aan hun leven dan werkenden; vrouwen ruim zes keer vaker. Zie de grafiek hieronder voor een uitsplitsing naar het type uitkering.
Kijk zelfmoord is voor de persoon die het doet al heel erg maar de gene die je achter laat die mensen worden voor hun leven lang gegriefd maar dat interreseert dat hele denhaag toch geen ene moer als mensen hier in nederland aan de boom komen te bungelen met een rot uitkering he.
Naar mijn mening is het van beide kanten egoïstisch. En als jou dierbare op zo'n manier geen pijn meer heeft, gun jij het die persoon dan toch? Of wil je liever dat jou dierbare in een voor die persoon ondragelijke situatie blijft zodat jij geen verdriet voelt?
Ook kan ik me voorstellen dat je als naaste denkt 'Zie je wel, het is niet zo gek dat ik haar egoïstisch noem.'
Maar wanneer je zelf nog middenin de leegte zit, dan besef je je dit niet. De wereld om je heen lijkt er niet toe te doen, alles is in een vernauwd perspectief geplaatst. Woorden hoor je wel, maar ze komen niet binnen, hetzelfde met emoties. Je denkt ze te ervaren, maar dat doe je niet. Alles is een leegte, je kan niet meer huilen om wat je je vrienden, familie, partner of wie dan ook aandoet.
Ik spreek mezelf nu waarschijnlijk heel erg tegen -ik ben er fel op tegen dat suïcide egoïstisch is- maar op het moment dat je er mee worstelt, dan doet de rest er niet meer toe. En niet omdat je het niet wilt en egoïstisch bent, nee absoluut niet. Het is omdat je het niet kan. Alles voelt ellendig, duister, vernauwd, alsof je geen ruimte hebt om te ademen. Dan kan je het verdriet van je vrienden er op dat moment helemaal niet bij hebben.
Dat wil niet zeggen dat het nooit door je hoofd schiet. Je denkt er wel eens aan, dat doen we allemaal, maar het dringt niet tot je door of je bagatelliseert het.. Je praat jezelf aan dat je dat alleen maar hoopt, maar dat ze er wel overheen komen. Dat doe je om het minder pijnlijk te maken, zodat je het lef kan opbrengen om voor jezelf te kiezen. Voor het eerste echt voor jezelf te kiezen, en jezelf een ontsnappingspoging te bieden.
Dat neemt niet weg dat wat er hier staat beschreven waarheid is. Mensen beseffen zich een hoop dingen pas als het te laat is, mensen zijn enorm streng voor zichzelf en maken zich allemaal verwijten. Dus ja, het kan heel goed zijn dat iemand die je 5 jaar lang heeft gepest, hier pas achter komt als je dood bent en dan zich zelf ellendig gaat voelen.
Dat is hetzelfde met ziekten en ruzies, achteraf weet je pas wat je had kunnen doen en dan komen de veranderingen. En zo dus ook met suïcide, pas als er iemand zichzelf van het leven bevrijd wordt er nagedacht over wat er allemaal mis is gegaan dat het zover heeft moeten komen.
Voor alle mensen die dan daadwerkelijk denken aan suïcide, of een ontsnappingspoging (zoals ik het liever noem), zoek alsjeblieft iemand om erover te praten of schrijf het op en geef het als een brief. Net hoe jij jezelf makkelijker kan verwoorden.
Op dit moment is alles duister, maar dat kan veranderen, ook al zie je dat zelf nu niet. Het is moeilijk, en ik weet dat je het zat bent om dit te horen, maar houd nog even vol.
Waarom kunnen ze niet gewoon respecteren dat ik dat wil en me loslaten. Laat me los, laat me met rust. Rouw, en geef het een plekje.
Het is helemaal niet zo dat ik het met tranen in mijn ogen schrijf of dat ik denk dat mensen niet om me geven. Dat is juist de laatste obstakel, en de reden dat ik de afscheidsbrief wil schrijven: om het uit te leggen dat het niet hun schuld is, maar dat het mijn bewuste keuze is.
gelukkig ben ik er niet meer bang voor, ben weer bezig met plannen. voor iedereen hier sterkte met jullie zware tijden, heb ze ook meegemaakt en gezien. heb ook weer geen zin meer in dit kout leven. misbruikt mishandeld coma patiënt geweest hartpatiënt geworden. kan me wel gestolen worden, heb gezien dat bordelen vol zitten met beschadigde mensen, meisjes verkracht worden of in prostitutie belanden. vrouwen van 50 die geen intimiteit met liefde gekend hebben. homo, s om hun aangeboren homo zijn mishandeld worden, geestelijk emotioneel en fysiek. sorry jongens ik weet dat het erg heel erg veel pijn doet, sorry meisjes vrouwen mannen kinderen. ik weet hoeveel pijn jullie hebben geleden en nog leiden. ik blijf voor jullie bidden en hopen op een wonder, ook al zit ik steeds te janken van pijn die ik weer verdoof met alcohol en of drugs en pillen en zo. jammer dat ik te ver beschadigd ben om lezingen en voorlichting te geven, ik heb iets te lang en te vaak coma en hersenletsel opgelopen, of misschien heeft god nog een plan met mij om jullie te helpen, m, n huis staat open. maar doe rustig Abu ben erg prikkel gevoelig en moe en zo door alle ellende. groet dikken knuffel en fine kerst met veel liefde rust en blijdschap.
Er zijn heel wat meer situaties die kunnen maken dat je echt niet meer wil/kunt en dan is het (rottig gezegd) juist onhandig, wanneer je weet dat er mensen om je geven.
Want je wilt ze geen kwaad doen.
Maar leef je voor hun?
Tenkoste van jezelf?
Het gaat steeds slechter en slechter, wat je er ook aan doet.
Dan helpt de liefde niet, dan zou het nakkelijker zijn, wanneer e echt niemand om je gaf, dan kun je makkeijker gaan.
Op dit moment, ben ik voor het eerst sinds jaren zover, dat ik, zelfs met mensen die van mij houden, zeker weet niet meer te willen.
De drang is nu te serk.
Ik kan het voor deze mensen zelfs al niet meer opbrengen.
Maar ik heb het nog niet gedaan.
Het is wel waar wat de tekst zegt maar pfff
Dus mensen met deze gedachten zitten zoek hulp want dit wil je niemand
Zo zegt mijn moeder dat mensen die zelfmoord plegen egoïstisch en laf zijn en dat zulke mensen geen begrafenis verdienen. Van haar mocht ik zelfs niet wenen toen ik mijn peter en mijn vriendin ben verloren aan zelfmoord...
Ik heb zelf ondertussen ook al 2 pogingen gedaan en de tekst van hierboven klopt bij mij alleszins niet... Mijn moeder, mijn vader, mijn broer en mijn zus doen eigenlijk niets anders dan mij verwijten. Mijn zus en haar man en mijn broer en mijn 'beste vriend' dat nu een niemand is voor mij hebben mij ook al vrij duidelijk gemaakt dat ze mij niet meer in hun leven willen want ik verkloot het toch voor iedereen... Dus eigenlijk geven ze mij meer redenen om te sterven ipv mij te helpen..
Ik ben het dus niet volledig eens met deze tekst....
redenen zelfmoord willen plegen, een schuldgevoel krijgen. Ik vind dat iedereen
baas is over zijn eigen lichaam, en zelf de keuze moet maken. De mensen die na de zelfmoord zich rot voelen moeten eens goed nadenken of ze het met ander gedrag
hadden kunnen voorkomen . Als de hele mensheid eens wat vriendelijker en behulpzame voor elkaar zou zijn, zou het heel wat leed schelen.
Het gaat wederom niet over de 'jij'-persoon en dat is precies wat er mis is.
Het is echt belachelijk dat de slachtoffers in dit verhaal de nabestaanden zijn. Moet jij maar lijden en in leven blijven zodat dat ene gemene meisje geen eetstoornis ontwikkeld? Wat. De. Fuck.
Laat er wat meer begrip zijn voor het feit dat iemand zich zo voelt dan om het op het egoïsme te gooien en te zeggen hoe slecht de omgeving het wel niet heeft om iemand met schuldgevoel ervan te weerhouden om zelfmoord te plegen. Dit verhaal zal vast voor veel mensen helpen maar het is ook erg ontmoedigend voor een andere grote groep mensen.
Mijn handen staan niet goed, geen goede motoriek en doen pijn. Mijn onderbenen en voeten slapen non stop en doen pijn. Balans is slecht.
Heb in 2011 een zelfmoordpoging gedaan door een grote dosis stemmingsstabilisator en antidepressiva in te nemen. Werd op de IC wakker.
Ben afgekeurd, gescheiden in 2009, door gedwongen verkoop van de koopwoning onder curatele gesteld en sta er alleen voor. 3 Dochters de deur uit. Ik zie ze soms maar hebben hun eigen leven. Mijn vader in 1990 overleden. Mijn moeder zit in een verzorgingshuis, Ik ben enig kind,
Ik wil gewoon rust in mijn hoofd maar dat lukt niet door mijn aandoening en dat die verschrikkelijke pijn stopt (kan niet want het is zenuwenpijn) ;-(
Zit er al jaren hard aan te denken om er (weer) uit te stappen. Zie nu al verschrikkelijk tegen de feestdagen op...
Ik heb mijn moeder met alle macht verzorgd en geholpen en heb haar meerdere keren gevonden na een suicide poging. Uiteindelijk heb ik haar gevonden nadat het gelukt was.
Zoveel pijn en ellende had ik.
Mijn moeder was alles voor me.
Mede door dit leed is mijn langdurige relatie kapot gegaan. Hierna ben ik een verschrikkelijke meid tegengekomen die me keihard bedroog en psychologisch bespeelde.
Ben door deze ellende in de war geraakt en heb uit pure radeloosheid een suicide poging gedaan. Die is catastrofaal mislukt en heeft me hersenschade gegeven. Daardoor ben ik mijn baan kwijtgeraakt en afgekeurd geraakt. Heb afgelopen 3 al meerdere maanden opgenomen gezeten in ziekenhuizen en klinieken. Mijn leven kon niet slechter uitzien als dit. Ben 35 jaar maar mijn leven is kapot stuk. Ik wil niet meer. Heb nergens voor te leven. Kan niet meer voor mezelf zorgen, boodschappen doen, koken is me allemaal te moeilijk geworden. En ik was gvd een mooie lieve sympathieke knul. Had alles redelijk voor elkaar.
Ik ben nu dagelijks zwaar suïcidaal. Heb echt geen zin meer in het leven. Ooit was alles leuk en aardig en had ik vriendinnen bij de vleet nu ben ik eenzaam en alleen in vies kapot appartement. Mijn vader en stiefmoeder hebben zich al erbij neergelegd en hebben me als het ware al toestemming gegeven om het maar gewoon weg te doen.
Ik weet alleen niet wat ik moet doen. Ben bang voor pijn dus eenvoudig sterven zit er niet in. Maar wat ik meegeven uit mijn verhaal is dat je eigenlijk geen zelfmoord moet plegen want dat heeft enorme gevolgen voor de nabestaanden. Mijn moeder heeft mij indirect meegetrokken in haar dood. Mijn leven is helemaal naar de klote gegaan naar haar suicide. Ik moet al leven zonder haar en dat doet pijn maar dat mijn eigen leven nu ook zwaar naar de klote is, is helemaal ellende.
Overweeg je zelfmoord dan denk goed na erover. Doe het niet of doe het goed maar niet zoals mij een wanhoopspoging en dan nog slechter eraan toe zijn dat je al was. Ik heb elke seconde spijt van mijn poging. Weet in godsnaam niet wat me bezielde. Ik deed gewoon iets impulsief. Impulsief maar met drastische gevolgen.
Het is egoïstisch om alleen aan de nabestaanden te denken en over te praten.
Waarom komt die persoon tot zo'n besluit, daar word niet over nagedacht en gepraat.
Vind dit eenzijdig verhaal, jammer dat de 'echte' problemen van deze persoon achterwege gelaten word
Natuurlijk leg je veel pijn bij je ouders. Maar eenvoudig is dit niet. Ver van... heel ver van. Het enige wat me nog tegenhoud is de pijn die ik anderen aan zou doen, het schuldgevoel hierover is enorm. Maar mijn eigen pijn is ook niet meer uit te houden. Er is geen uitweg, er zijn geen oplossingen.
Ik vind het verschrikkelijk te lezen en heel kort door de bocht om zelfdoding als makkelijke uitweg te zien voor diegene die het moet ondergaan.
Ik heb begrip voor de nabestaanden, maar hebben zij ook begrip voor uw ongelukkig leven?
Dit is je eigen beslissing en deze dient gerespecteerd te worden.
Ze zullen je missen, maar ooit zullen ze (hopelijk) begrijpen "waarom".