Elkaar helpen om niet te eten
Mijn naam is Flore. Ik ben 18 jaar en ga naar mijn 2de jaar toegepaste psychologie. Mijn verhaal begon toen ik 14 jaar was. Toen ik die leeftijd was, hielp ik al een tijdje mensen online. Ik hield ervan om te weten dat ik verschil maakte in iemands leven en iemand zo kon helpen. Het goede leven kon niet blijven duren. Op een dag kreeg ik een mailtje dat mijn gehele leven zou veranderen. ‘Hey Flore! Ik zit met een probleem… Ik doe aan pro-ana en weet niet hoe ik er af moet geraken? Kun jij mij helpen?’ Zelf wist ik niet wat dit inhield, nog nooit van mijn leven had ik gehoord van pro-ana. Zo ging ik maar op zoek op het internet....
Al snel kwam ik op een site waarop er graatmagere meisjes en jongens werden vertoond. Ook was er een plaats waar mensen met elkaar praatten. Mijn ogen gingen wijd open toen ik de berichtjes zag. Het ging van wat ze aten per dag tot elkaar helpen om niet te eten. Omdat ik het nog steeds niet volledig begreep, vroeg ik aan een meisje wat dit precies betekende. Ze legde het mij mooi uit en ik begon het uiteindelijk te begrijpen. Natuurlijk bleef het hier niet bij. Het meisje vroeg hoeveel ik woog en naïef dat ik was, antwoordde ik netjes met mijn gewicht. Al snel duwde ze mij de grond in en zei dat ‘Ana’ dit nooit zou accepteren. Op dat moment maakte ik de klik en besefte ik hoe dik ik zogenaamd was...
Het meisje zei dat ze mij zou steunen om niet meer te eten en dat ik haar altijd mocht sturen als ik drang naar eten had. Vanaf toen ging het snel bergafwaarts. Ik at weinig meer en sportte intensief. Al snel verloor ik kilo's en ging het steeds slechter. Mijn gedachten waren alleen maar op het eten gericht en ik had geen aandacht meer voor vrienden, familie of school. Ook werd ik zwaar depressief en wilde ik niet anders meer dan sterven aan de honger. Ik loog heel vaak dat ik mij slecht voelde of dat ik al gegeten had. Gezien ik begon te vermageren, enorme plukken haar verloor, begon mijn mama het wat door te hebben, maar deed niets...
Omdat ik het niet meer aankon, ging ik naar een leerlingenbegeleider. Al snel had ik hier spijt van. Bij haar stortte ik helemaal in en vertelde mijn volledige verhaal. Ze zei dat mijn situatie heel ernstig was en dat ik het snel aan mijn mama moest vertellen ofdat zij het ging doen. Ik werd heel erg kwaad en besloot om de volgende keer te zeggen dat ik het verteld had aan mijn moeder, wat ik dus duidelijk niet van plan was.
Enkele dagen later zaten we aan tafel en weigerde ik om te eten. Mijn moeder vroeg om na het eten even te praten en dus stemde ik in. Ze vroeg om mijn gehele verhaal te vertellen. Toen ik mijn gehele verhaal al wenend vertelde, besloot ze om een psycholoog voor mij te regelen en mij niet meer te dwingen om te eten.
Terwijl ik op de wachtlijst stond voor de psycholoog, kreeg mijn eetstoornis plots een geheel andere wending. Ik kreeg enorme eetbuien, waarbij ik wel in 1 keer duizenden calorieën at. Hierbij kreeg ik al snel gevoelens van spijt en forceerde mijzelf om over te geven en intensief te sporten. Het kwam zover dat ik na het overgeven op de grond viel omdat ik zo slap was. Ik ontwikkelde boulimia.
Na een veel te lange tijd, kwam ik bij de psycholoog terecht. Ik vertelde haar over hoe ik vroeger mishandeld werd door mijn stiefmama en hoe ik uiteindelijk in een eetstoornis terecht kwam. Het voelde prettig om mijn verhaal kwijt te zijn. Mijn eetstoornis verbeterde door naar haar te gaan, maar mijn depressie verergerde. Ze besloot uiteindelijk dat ik naar de dokter moest om mij te laten controleren en om anti-depressiva te halen. Eenmaal bij de dokter moest ik nogmaals mijn verhaal vertellen en hij onderzocht mij grondig. Hij besloot anti-depressiva voor te schrijven en hield mij nauwlettend in de gaten. De anti-depressiva werkten niet. Ik werd er zelfs gefrustreerd door. Ook mijn eetstoornis werd weer erger, dus moest ik terug naar de dokter. Hij wilde me laten opnemen.
Al snel begon ik te wenen en te smeken om nog een kans. Het laatste wat ik wou was opgenomen worden, omdat iedereen dan mijn verhaal zou weten. Op dat moment maakte ik terug een klik en besloot ik meer te praten met mijn ouders en de psycholoog. Ook besloot ik om een gezond dieet op te stellen met mijn mama. Zo ging het uiteindelijk beter en kreeg ik mijn zelfvertrouwen terug. Ik besloot een andere kledingstijl aan te nemen en mijn leven geheel te veranderen. Ik werd gelukkiger en kreeg weer zin in de toekomst.
Mijn plan was om toegepaste psychologie te leren zodat ik later, net als mijn psycholoog mensen zou kunnen helpen. Ik hoop, dat als je dit leest weet dat alles beter wordt. Je MOET praten! Praten helpt echt. Probeer een leuk doel voor ogen te hebben en je wereld te vullen met kleur en spannende momenten.
Alles wordt echt beter, je zult terug gelukkig zijn en zien hoe mooi de wereld werkelijk is. Je zult mij nu misschien niet geloven, maar doe het toch maar! Ook ik heb dagen huilend in bed gelegen, thuis gebleven omdat ik ziek en ongelukkig was. Ook ik heb een afschuw van eten gehad, dat ik het zelfs niet wou ruiken uit angst dat er in de geur ook calorieën zaten. Op een dag zul je het licht terug zien...
Gerelateerde blogposts
Reacties
Bedankt voor deze dappere, open blog. Heel mooi en eerlijk geschreven en ik voel(de) echt met je mee.
Ik ben heel blij te lezen dat het nu beter met je gaat en terug gelukkig kan zijn, lachend in het leven kan staan (uiteraard ook met moeilijke momenten, die heeft iedereen!).
Ik wens je heel veel succes met je studie psychologie, als psychologe kan je zeker een belangrijke, helpende rol spelen in iemands leven. Ik wil je wel even zeggen: probeer jezelf hierin ook te beschermen, oké? Ik bedoel daarmee: ik denk dat je een heel gevoelig persoon bent die dolgraag anderen wil helpen, juist? Wel, ik wil je gewoon zeggen dat het misschien verstandig is ervoor op je hoede te zijn om je daarin niet te verliezen. Bijvoorbeeld door de verantwoordelijkheid voor de vooruitgang/genezing van je toekomstige patiënten bij jezelf te leggen of alle tijd, energie, ... alles van jezelf in te zetten om anderen te helpen maar zo de belangrijkste persoon (nl. jezelf!) tekort te doen. Snap je wat ik bedoel? Ik wil je zeker niet bekritiseren of ontmoedigen of wat dan ook en ik twijfel er ook niet aan dat je een waardevolle psychologe kan en zal worden.
Nogmaals bedankt voor de blog. Altijd fijn om een verhaal met een positieve afloop te lezen!
Mijn leerkracht, die zelf psycholoog is, heeft mij dit ook al verteld en ik merk ook dat het moeilijk zal worden. Maar ik heb nu personen waarmee ik kan praten en die helpen erg.
Zelf ben ik opgevoed met de uitspraak 'praten helpt niet, je moet toch alles zelf doen'. Dat heeft mij meer kwaad dan goed gedaan.
Wat rot om te lezen dat je op dit moment zo'n strijd voert elke dag. Ik vind het best zorgelijk wat je schrijft en ik wil je echt adviseren om hier niet te lang mee rond te blijven lopen. Met de juiste hulp kun je hier van herstellen en kun je er misschien achter komen wat maakt dat je je zo voelt.
Je mag jezelf echt serieus nemen. Veel sterkte!
Liefs.
Ophouden en omdat het pijn doet ik niet meer dan 200 kcal eet op een dag
*aangepast ivm huisregels
In verband met de huisregels heb ik je berichtje moeten aanpassen. Wel zouden we graag iets voor je willen betekenen als je hiermee worstelt. Je bent van harte welkom op ons forum via forum.proudb2me.nl. Je kan hier anoniem, gratis en geheel vrijblijvend een account maken. We denken graag met je mee.
Liefs!
Wat naar dat je je onzeker en slecht in je vel voelt zitten. Ik herken heel erg de drang om dat op te willen lossen met afvallen, maar eerlijk gezegd heeft mij dat alleen maar ziek en ongelukkig gemaakt. Je kan ook jezelf oké leren vinden zonder te hoeven veranderen. Op het forum van Proud2Bme kan je gratis en anoniem een account maken en praten met lotgenoten, dietisten, psychologen en ervaringsdeskundigen. We helpen je graag!
Liefs
*zie huisregels
Wat een naar gevoel is dat toch, als je jezelf dik voelt. Irene heeft er eens een mooi blog over geschreven, dat vind je hier: https://www.proud2bme.nl/Proud2Live/Vandaag_voel_ik_me_dik
Je bent van harte uitgenodigd om lid te worden van ons forum, dat kan door rechts bovenin het scherm op het blauwe blokje 'forum' te klikken. Het is gratis en we denken graag met je mee.